Enn og aftur um misnotkun barna.

Djöfull er maður að verða gegnum sýrður af þessu. Annan hvern dag birtast fréttir um misnotkun, nauðgun, dráp og ofbeldi gagnvart börnum. Eftir lestur svona pistla fer maður í ham, blóðið flæðir, maður hugsar um sitt barn.

Hvar er hún ákkurat núna?

Hver er með henni?

Er einhver að horfa á hana?

Hvað ef þetta gerðist og maður fengi ekki að vita það fyrr en mörgum árum síðar?

Gæti maður þá fyrirgefið sér fyrir að líta af henni?

Nei!

Er ég að klikkast, eða eru fleiri sem hugsa svona?

 

Athugasemdir

[Guðríður Hrefna Haraldsdóttir, 6.7.2007 kl. 12:45]

Þú ert ekki að klikkast, held að allir almennilegir foreldrar hugsi svona.

[Jóna Á. Gísladóttir, 6.7.2007 kl. 15:03]

Þú ert svo sannarlega ekki einn með þessar hugsanir. Það er svo ofboðslega sorglegt að þurfa að brýna fyrir börnunum sínum tortryggni gagnvart náunganum. Maður þarf að kenna börnunum sínum vantraust og að gera ráð fyrir að allir hafi eitthvað illt í hyggjur. Æi.. maður er bara svo varnarlaus og ráðalaus eitthvað.