Skila bara auðu í dag, en .........................

.

.

.

 

reyndi samt nokkur netföng sem mér kom fyrst í hug eins og bodull.is, aftaka.is, domari.is, serstakurbodull.is en Gúggla ruglaði bara tóma steypu.

Að lokum datt mér í hug að Gúggla eitthvað í sambandi við tryggð,  orðið sem við leitum að allt lífið í samferðamönnum vorum, en sitjum svo uppi með, sum hver skilningsvana á grafarbakkanum.

Þar loksins fann Gúggla hann, rauða takkann.

Getur verið að Tryggur.is hjálpi einhverjum í því að taka endanlega ákvörðun, með því að taka þennan hnapp í notkun.

Neeee er bara að velta þessu fyrir mér núna, það er svo lítið að gera.

En sjáið hvað þessi segir.

Megið þið eiga góðan ESB-ICESAVE dag esskurnar mínar.............

Að ráðast á heimilið.................

eldsnemma morguns, vopnaður ryksugu, afþurrkunarklútum, þveglum ilmandi sápuvatni frá Æjax ehf, hlýtur að gera daginn góðan.

Alla vega vonast ég til að geta sest niður við myndvinnslu eftir átökin við Rykmaura, Ló & c.o.

 

Nenni ekki að mótmæla neinu í dag frekar en fyrri daginn, svo á ég bara einn pott sem ég þarf að nota í annað.

Kíkti aðeins stuttan rúnt á bloggið og fékk snert af ógleði við lesturinn þar á bæ.

En að sjálfsögðu ekki á mínum vinasíðum, því mínir bloggvinir eru útvaldir og eru ekki með ógeðsfærslur.

Myndin ofanvert er af me and myself á Vestfjarðarhálendinu fyrir 100 árum.

Þið eruð rúsínur.......................

Laugardagur til leti, eða mótmæla?

Ekki spurnig, ég kýs letina.

Tók mig þó föstu kverkataki og drullaðist á vinnustað til þess að gramsa örlítið í rafmagnsdós, tengda loftpressu sem slær alltaf út með eldglæringum þegar ýtt er á ON. Veit alveg að ég má þetta ekki samkv. samningi löggiltra rafeðlisfræðinga og yfirvalda, en þið fáu hræður sem lesið þetta haldið bara kjafti yfir þessu, ok?

Eftir nokkur adrenalín stuð og fingurbruna, sá ég að ekki var við þetta ráðið. Þó maður sé langskólagenginn bakari vantar mann oft skilning á því hvernig rafmagn getur stundum látið eins og fífl.

Með úfið hár og öran hjartslátt runnum við Stóri-rauður út að Stóra-vita til þess að taka myndir af Litla-vita, sem aldrei lætur í minni pokann fyrir Ægi... og þó, aldrei að vita.

Hafið svo öll dásamlegan laugardag og komið heil heim úr mótmælum.................

Þegar Ellý Ármanns les fyrir mig.....................

fréttirnar á daginn, líður mér vel. Hún hefur undurþýða, svolítið barnalega en samt skýra rödd, og skilar lestrinum ákaflega vel frá sér.

En eitt læt ég samt fara í pirrurnar á mér (hvar sem þær eru nú). Hún segir alltaf í lokin:

" Minnum á Vísir púnktur is "

Ætti hún ekki að segja: " Minnum á Vísi púnktur is"?

Jæja þá er það frá.

Er viss um að hún svarar mér þessu í eigin persónu hér á bloggi allra landsmanna. Not?  

Minnum á fellibyl og hryðjuregn í kvöld og nótt...................

Dæmum Ljósmæður og helst í steininn með þær......

eða hvað?

Ég tók tvo litla rauða galla upp úr þvotta-pokanum frá fæðingardeildinni í gær. Skyldu þær mæður hafa fætt á laun einhverstaðar niðri í kjallara?

Auðvitað er auðvelt að að blanda tilfinningum inn í þessa kjaradeilu.

En tveir og hálfur hundraðþúsundkall fyrir þetta starf er háðung.

Myndbandið við þessa færslu gerði Lára Hanna bloggvinkona .......... hver annar?

„Enda erum við hörkutól“

Bloggarar og athugasemdir - Hugsanatengd færsla án ábyrgðar......

Vinsælt: Að kasta fram spurningu gefur oftast þokkalega, ofbeldi, nauðganir, barnaníð, slys, dómar yfir afbrotafólki, eymd annarra, dóp og drykkja, klámfengið efni, og svo auðvitað aðrir bloggarar.

Óvinsælt: Gönguferðir, hjólreiðatúrar, vellíðan, tilfinningalegt ríkidæmi, stolið efni, mynd af Holtasóley.

Athugasemdir við blogg: Takk fyrir pistil, til hamingju, alveg sammála, knús, kossar, frábært, yndislegt, tilfinningatákn, teiknimyndir og svo mjög oft pínu dæmisaga af manni sjálfum í tengslum við fyrirsögn.

 

Þessa færslu má ekki afrita eða nota gegn höfundi á nokkurn hátt og alls ekki syngja hana í ráðstefnusölum, flugvélum, lestum eða á öðrum opinberum stöðum..........

Ég nota bloggið sem persónulega dagbók - Fáar færslur eru birtar opinberlega þar - Hinar eru geymdar.......

og kannski ætlaðar til notkunar annar staðar, fyrir aðra, eða bara alls ekki.

Það að geta hlaðið blogginu sínu niður á disk, og sýslað með það þar, þarf að komast í gagnið sem fyrst.

Mér var ekki alveg sama þegar diskastæðan fræga hrundi áður er fídusinn "niðurhal bloggs" sem er von á hjá bloggamönnum, væri kominn í gagnið. Já, ég nota þetta sem dagbók þar sem ég skrifa allan fjandann sem mér dettur í hug í það og það skiptið, og af því leiðir að lesa má úr hverri færslu svona nokkurnvegin hvernig manni líður og miðar í það skiptið, en nota bene aðeins fáar eru birtar.

Ég hef afskaplega gaman af að lesa flest bloggin á mbl.blog, en sum pirra mig í keng en les þau samt aftur seinna. Hef lært mikið og margt hérna, til dæmis það að koma hreint fram og segja hvað manni finnst um einhverja sérstaka persónu er oft, mjög oft tekið á annan hátt en meiningin átti að vera. Það flokkast örugglega undir eitthvað undrið, eins og rithefti eða eitthvað gáfulegt.

Mörg meilin hef ég fengið um það að ég sé að eltast við konur á blogginu, en líka önnur til hvatningar á því að læra að skrifa góðan texta og koma frá mér efni á sem skiljanlegastan hátt.

Þá hef ég alveg látið vera að sækjast eftir skriðuföllum heimsókna, sem er þó í raun auðvelt að ná, líka fyrir nörda eins og mig. Hef séð það hér.

En hef verið býsna latur að kommetna á færslur bloggvina minna, og bið forláts á því. Því allir vilja jú fá pínu athygli eftir glæsilega skrifaðar greinar.

Ætlaði að þýða eftirfarandi grein sem ég kíki stundum í þegar ég þarf afréttara, en nennti því ekki núna.

Time in My Pocket

Written by Michael R. Boyter

It's been said that nothing disappears faster than money!

There have been times that I have had a fairly good amount of money in my pocket. This has usually been when I started out on a trip of some kind; a vacation for example.

Call it a false sense of security or maybe even laziness, but I usually never bother with keeping too close of a watch over how much money I have actually spent while on this trip. Just pull another twenty out of the ole pocket and move along.

"I've plenty of money", I think to myself.

A hotel room paid for here and another dinner there. Another twenty-dollar bill goes toward a souvenir and then don't forget about breakfast the next morning right before I fill up my car with fuel and hit the road again.

I reach a point in my trip that I begin to notice that the wad of twenty-dollar bills is unexpectedly smaller. Suddenly with great concern I hesitantly stop and count the money that is in my pocket. I'm afraid to actually know the answer.

I lament to myself that I should have been keeping better track. At the same time, I tell myself that, next time, I'll keep better track.

When I started out on the trip, I felt that I had plenty of money.

My mind races back, franticly. A feeling of defeated comes over me, as I try to retrace where all the money went! What follows is a sunken feeling, often accompanied by a big bought of depression. How could I let so much of it get away from me? I sit and wonder where it all has gone.

Consider now the years in your lifetime and compare them to the money in the above story. Can you see any comparisons?

It an aweful feeling when you cannot account completely for all the years you've lived. Where have all the years gone?

I just finished reading "The Notebook", written by my favorite author Nicholas Sparks. There is a passage near the end of that book that really made an impression on me and reinforced thoughts that I've always had about keeping journals and life stories.

The elderly central figure in the story is reflecting back over his life:

"I wonder what my daddy would think of my life.I HAVE NOT SEEN HIM FOR FIFTY YEARS and he is now but a shadow in my thoughts. I cannot picture him clearly anymore; his face is darkened as if a light shines from behind him. I am not sure if this is due to a failing memory or simply the passage of time. I have only one picture of him and this too has faded. In another ten years it will be gone and so will I, and his memory will be erased like a message in the sand. IF NOT FOR MY DIARIES, I WOULD SWEAR I HAD LIVED ONLY HALF AS LONG AS I HAVE. Long periods of my life seem to have vanished. And even now, I read the passages and wonder who I was when I wrote them, for I cannot remember the events of my life. THERE ARE TIMES I SIT AND WONDER WHERE IT ALL HAS GONE! "

Just as he could swear he'd lived only half the years he had, I would swear that I somehow should have had more money left. Since I failed to keep a record, I can no longer remember completely where all the money went.

Likewise the memories we have of our parents will surely fade to varying Degrees without taking measure to record stories and events from their lives; now while they are still alive. If our parents have passed on already, go to work at gathering all the memories of him or her from living relatives such as your aunts, uncles, brothers and sisters.

The memories and lives of our parents and grandparents are not completely gone until the last person with a memory of them, is also passed away. A story forgotten can never be retold!

I have long been a believer in keeping a journal or diary and preserving our life story, both for our own benefit and that of our children and our children's children.

Your life story should contain memories from your past, who you currently are and what you've done with your life so far. Also include what you presently believe, think, value, hope and dream for.

So take some time and write at least a little about your unique life. This undertaking will be the difference between contently looking back over your life and sadly swearing that you've only lived half the time that you have.

Happy is the man that can trace a line from the end of his life back to the beginning.

It's been said that nothing disappears faster than time!

Sko ef þú ert komin hingað þá er færslan búin adna kjáninn þinn.......

 

Engar krassandi fréttir af Írskum Dögum á Akranesi.............

og allt því að þakka segja menn, að tjaldstæðið við Kalmannsvík var lokað "unglingum" að 23ja ára aldri. Jæja þá heldurðu bara, en ekki orð um það meira.

Við vorum bara kúl á því yfir helgina, við feðgin. Kíktum vel skreytt, á leiksvæðið við Jaðarsbakka í gær. Þar var margt og merkilegt að sjá og reyna.

Blöðrur, hattar, andlitsmálning og hrikalegt tæki sem fór hátt upp í loftið og datt svo niður.

"Bara fyrir stóra krakka" sagði pabbinn.

"En ég er stór" sagði hún eftir að hafa klifrað upp á kanntstein. 

Lukum deginum með smá sjónvarpsglápi og poppkorni. Svo var haldið í rúmið sitt og "pabbi tróð einhverju gulu í eyrun sín"

"Mig langar líka í svona"

*dæs og sofn.

 

 

 

Eftir að hafa skilað barninu mínu á lögheimilið sitt, skrapp ég einn rúnt til að athuga hvort það væri virkilega ekkert krassandi eftir helgina hérna. Þurfti ekkert að leita mjög lengi.

Nennti ekki að taka þetta og skila í óskilamuni, heldur tók bara niður GPS punktinn væna mín:66,45,02N og 45,22,17W.

 

Úr sól og blíðu á Skaganum.........

Írskir dagar á Akranesi - Yngri en 23. ára fá ekki aðgang........

og þeim sem geta ekki sýnt fram á að hafa greitt aðgangseyri, verður umsvifalaust vísað burt þaðan.

Þá er það á hreinu, takk fyrir.

Ég hef nú reyndar ekki myndað mér skoðun á þessum aldurstakmörkunum, en ef það er að virka í rétta átt, þá er það bara hið besta mál. Bara spurning hver áttin er.

Hátíðinni hefur verið flýtt frá því sem áður hefur verið og verður hún haldin fyrstu vikuna í júlí að þessu sinni.

Að sjálfsögðu verður rauðhærðasti Íslendingurinn valinn að vanda.

Koma svo allir helstu rauðhausar landsins, mæta nú...............

Náði rifflinum þegar mamma og pabbi voru ekki heima.........

og tók eina létta æfingu fyrir austan hús. Markið var rafmagnstaurarnir tveir sem stóðu saman með allt rafmagnsdraslið á milli sín. Ekki í fyrsta sinn sem minn náði rifflinum, en vissi svosem að það var alveg bannað að leika sér með hann, og líka kindabyssuna.

 

Fór fljótlega að leiðast paufið og ákvað að skjóta bara á ská upp í loftið, í áttina að næsta bæ.

Það væri gaman að vita hvort einhverjum yrði ekki brugðið ef riffilkúla dytti niður við lappir hans, var það sem flaug í gegn um huga 10 ára gamals drengs fyrir mörgum árum.

Hrútur:Fólk veit ekki hvernig það á að taka þér núna svo þú getur alveg eins komið með tvíræð skilaboð. Notaðu tækifærið og stuðaðu allan heiminn.

Eins gott að minns bjó ekki í 101.

Það held ég................