Alveg eins og ég átti von á

en þess virði að reyna. Við settumst í makindum út á svalir í logni og sólskyni. Ég með kaffibollann og fartölvuna,ætlaði að láta fara vel um okkur og lesa bloggið,hún með kókómjólk og kleinu. Eftir að hún hafði misst niður kókómjólkina kleinan staðið í henni,

" pabbi meiri mjólk",

 "pabbi meiri kleinu",

 "pabbi má ég borða flugu?"

 " pabbi ég er stór", 

kom hún askvaðndi að mér og heimtaði að ýta á stafinn sinn, E. Ég rétt slapp með að vista færsluna áður en eeeeeeeeeeeeeeeeeee byrtist á skjánum.

Er ekki lífið yndislegt, þegar maður er tveggja og hálfs, eða er það soldið erfitt stundum?

Ekki málið reyni bara að lesa seinna.