Þegar ég geng framhjá

útidyrunum á bakvið lít ég ósjálfrátt alltaf út um gluggan. Býst sífelt við að sjá lítinn rauðan bíl fyrir utan.

En það hefur ekki gerst ennþá og á örugglega ekki eftir að gerast.

Sorglegt, en svona er lífið víst.