Þegar maður er einmana..................

og smáatriðin í hinu daglega streði verða að óvinnandi vígjum, er stundum bara nóg að komast út í náttúruna og þá er eins og ekkert verði manni óyfirstíganlegt.

Þetta reyndi ég í gær og rölti upp í Akrafjall í leit að fyrirsætum.

 

Þurfti að klifra hátt upp brattann gilbarminn, til þess að ná til þeirra.

Fann syllu sem virtist hafa verin sniðin fyrir mig og sem var í hæfilegri fjarlægð frá þeim.

Þau voru hálf óróleg í fyrstu og annað þeirra flaug í burtu.

Ég beið, hugsaði ekkert, horfði yfir Akranes og naut þess að vera nágranni.

Eftir dágóða stund sameinuðust þau aftur á hreiðrinu sínu.

Sátt við mig.

Vælublogg, ójá já............................................

 

Athugasemdir

[Sverrir Einarsson, 17.5.2010 kl. 00:02]

Vantar allt púður í þessa frétt, hvað þurftir þú að bíða lengi þar til  þau tóku þig í sátt og þú náðir þessari mynd............ svo er þetta full mikil vinna að fylgjast með þér hér líka.

[Hrönn Sigurðardóttir, 17.5.2010 kl. 21:22]